Top of the world

De beste herinneringen uit mijn jeugd vinden plaats op de achterbank van een auto. Niet voor de deur van mijn middelbare school, in het onderbroekje van het mooiste meisje van de klas. Maar gewoon vechtend tegen de slaap, met mijn hoofd tegen het raam op de A28 ergens tussen Utrecht en Amersfoort. Een jaar of zes, zeven. Voor in de auto maken mijn ouders ruzie. Over de route, wie het beste kan rijden, wat voor weer het morgen wordt of gewoon, omdat ze daar zin in hebben. Links van mij, altijd links, luistert mijn zus op haar discman naar het nieuwe album van NSYNC of een andere vergeten boyband. En rechts van mij razen de lantaarnpalen voorbij en houden twee regendruppeltjes een wedstrijdje op het raam, wie als eerste beneden is. Negen van de tien keer komen de twee druppeltjes samen in een groter druppeltje en mag ik op zoek naar nieuwe deelnemers voor mijn spelletje. Het spelletje dat ik úren, maar dan ook echt úren zou kunnen spelen.

De radio zoemt zachtjes. Niets specifieks. Het SkyRadio-syndroom, noem ik dat nu. Eendagsvliegen uit de jaren ’90. Het reffreintje kan ik nog steeds moeiteloos meezingen, maar vraag me niet naar de titel of de artiest. Vaak iets in het verlengde van Celine Dion. Wij hadden in de auto welgeteld één CD, ooit samengesteld door een vage achterneef die goed was met de computer, en die mocht alleen aan als we iets specifieks gingen doen. Op vakantie, of naar een pretpark. Gezapige balllads waar mijn moeder dan heel vals op meezong en waar mijn zus steeds chagrijniger bij ging kijken, omdat bij elk liedje de volumeknop wat verder open werd gedraaid. Carpenters, of Tina Turner. Kutmuziek, vond ik toen. Maar melancholisch word ik nu, als ik Top Of The World voorbij hoor komen op de radio. En om nog altijd onduidelijke reden hadden we de soundtrack van de musical Aïda op CD. Maar die luisterden we gek genoeg alleen als ik alleen met mijn moeder in de auto zat. Voorin. Moest ik meezingen. Ik heb die hele musical nooit gezien maar alle liedjes ken ik uit mijn hoofd.

De beste herinneringen uit mijn jeugd vinden plaats op de achterbank van de auto. Niet in de drive in-bioscoop, met mijn eerste vriendinnetje. Maar gewoon op de A12/ A20, ergens tussen Utrecht en Rotterdam. Een jaar of zeven, acht. Met toegeknepen ogen maakte ik van de regendruppels op het raam projectielen die de lantaarnpalen langs de snelweg onthoofden. Terwijl mijn ouders voor in de auto ruzie maakten over de volgende vakantiebestemmingen of gewoon omdat ze daar zin in hadden, keek ik uit naar windmolens. Het was een spelletje dat mijn zus bedacht had om mij stil te houden. Als ik een windmolen zag mocht ik een snoepje. Zo’n klef Haribo-kikkertje of een versteend banaanschuimpje. Het is maar goed dat GroenLinks niet de baas was in Nederland, anders was het een misselijke bende geweest, daar rechtsachterin de oerdegelijke Opel. Naar windmolens zoeken. Het is een spelletje dat ik nog steeds speel, met mezelf. Als ik langs Gouda rijd kijk ik steevast verongelijkt om me heen waarom ik niet drie snoepjes krijg. Tot ik besef dat ik zelf stuur, en dan wordt de charme van zo’n zoete herinnering bruut vermoord. Naar windmolens zoeken. Zo’n spelletje dat ik úren, maar dan ook úren vol kon houden.

Tot dat punt. Dat ellendige punt dat je als jongetje van acht, achterin de auto, met beide benen op de grond zette. Ik weet nu dat het knooppunt Kleinpolderplein heet, maar dat was als kleuter achterin de auto niet meer dan een vage term die je wel eens voorbij hoorde komen bij de fileberichten op SkyRadio, 100.7 FM. In de oksel van de afrit van Rotterdam richting Delft, waar we woonden, staat een flat. Iedereen die daar wel eens heeft gereden kent die flat. De flat met op het dak de levensgrote reclame van ‘Van Leeuwen Buizen’, met rechts twee kitscherige leeuwen. Bij ons in de auto waren dat ‘De Leeuwtjes’, en dan wist ik dat we bijna thuis waren. Als we dan nog niet waren gestopt bij een McDonald’s ging dat ook niet meer gebeuren, en ‘De Leeuwtjes’ waren ook het teken van de ruziënde tirannen voor in de auto om onze teringzooi op te ruimen. De zelfgeknutselde speeltjes uit de Kinder Surprise-eieren moesten uit elkaar. De stiften moesten op volgorde van kleur, want dat wilde mijn zus graag, weer in het etuitje en ik moest met een doekje over mijn raam, waar ik zojuist vier uur tegenaan had zitten hijgen en hartjes op had getekend. Op dat punt kon je alleen maar hopen dat het nog even ging regenen, zodat je met de regendruppels kon spelen.

Mijn kinderen krijgen achter in de auto geen DVD-speler. Ga maar windmolens zoeken, terwijl papa er nog een CD-tje in schuift. En reken maar dat de Carpenters daar op staan. Reken maar.

Related posts:

You want many things in your career at different stages. Sometimes it’s a raise, promotion or better recognition at company. Every 6 months or whenever your review process is you’re expecting to hear…